In maart werden we allemaal uit ons dagelijkse ritme gehaald door Corona.
Spanning voor het onbekende, wat is Corona, wat doet het, hoe gevaarlijk is het. En wat moeten we doen, afstand houden, veel thuis. Veel van geen en niet en beperkingen en veel pas op.
In de beginperiode van Corona was ik veel in mijn atelier. Door de nieuwe situatie werden mijn hersens enorm geprikkeld. Mijn creatieve brein liep haast over.
Ik prepareerde meerdere doeken of vellen papier tegelijk, zodat ze gebruiksklaar waren.
Ik prepareerde meerdere doeken of vellen papier tegelijk, zodat ze gebruiksklaar waren.
Ik ging veel intuïtiever werken en mijn schilderijen werden abstracter en brutaler. Collages opgebouwd uit vintage papier en zijdevloei verschenen op het doek, als flarden van gedachten die samen een geheel vormen.
Na verloop van tijd merkte ik dat ik begon te wennen aan “het nieuwe normaal”. Niet dat het Corona gebeuren minder ernstig was, maar zoals in veel situaties schakelt het aanpassingsvermogen zichzelf in. De Corona prikkels kwamen minder heftig binnen, ik ging het oude normaal missen. Niet meer uit eten, geen theater, geen vakantie, familieweekend etc, …. een soort heimwee naar vóór maart 2020.
'Ik begon te wennen aan het nieuwe normaal'
Dit merk ik ook in het atelier, mijn inspiratie droogt langzaam op. Natuurlijk, ik kan voor mijn ezel gaan zitten en natuurlijk kan ik nog schilderen. Ik heb mijn vaardigheden waar ik op kan draaien. Maar ik kom niet echt in een “flow”. Ik ben tevreden over mijn werk, maar ik mis iets wat ik niet kan omschrijven. Maar waarvan ik wel weet dat het komt door gebrek aan nieuwe impulsen van buitenaf.
Ik schilder intuïtief, dus vanuit mijn gevoel. Ik heb een groot onbewust observatievermogen. Ik pluk normaal gesproken heel veel prikkels uit mijn omgeving. Deze kunnen bestaan uit, kleuren, patronen, en zelfs geuren, smaak en geluiden. Bedenk maar dat je aan zee staat en wat je dan ziet, proeft, ruikt en hoort.
Mijn creatieve brein vult zich dus dagelijks met dit soort prikkels en wanneer ik schilder tap ik als het ware deze prikkels af en zet ze om in kleuren en patronen.
Word ik niet genoeg geprikkeld dan val ik in een schilderblok.
En daar probeer ik nu weer langzaam uit te klimmen. Voor mij werkt het dan om niet te moeten schilderen, ik schilder wel maar mondjesmaat en zonder druk. Het gaat dan puur om het schilderen, niet om het eindresultaat. Het hoeft niet aan de muur, is dan mijn motto.
Ik heb een lieve vriendin Marion. Zij schildert al heel wat jaartjes en zij is ook degene die mij heeft aangespoord om te gaan schilderen. Elke vrijdagavond schilderen we samen in mijn atelier, blok of geen blok dit gaat gewoon door. Soms werken we samen op 1 doek, met verrassende resultaten. We wisselen veel ideeën uit en inspireren elkaar, bijna dagelijks appen we wel even. Dit motiveert en inspireert.
Mijn creatieve brein begint weer te borrelen, ideeën vormen zich ….
Een blok is niet fijn, maar ook niet negatief. Het is een periode van groei en ontwikkeling. Ook in het nieuwe normaal.
Laten we duimen dat in 2021 het oude normaal weer normaal wordt…
Hoi Anne.
Wat een leuk stukje!! Ben echt overdonderd met het gemak waarop het geschreven is!! ( of het geschreven lijkt te zijn. ) het verteld precies het verhaal en herken het ook!
Wat leuk dat je ook de vrijdag avond aanhaalde. Grappig om ons schilderij daar te zien! Hysterisch maar leuk!
💋 Marion